Ιστορία...

Έφτασε η νύκτα που φοβόμουν. Και όχι μόνο αυτό. Άκουγα και τα άγρια ουρλιακτά αδέσποτων σκυλιών. Ξεκλείδωσα την πόρτα και βγήκα στο δρόμο. Άρχισα να τρέχω. Ήταν η νύκτα που θα τον κρέμαγαν. Γνώριζα και τον λόγο των άγριων ουρλιαχτών. Δεν είχα όμως το χρόνο ούτε καν να στενοχωρηθώ. Προσπαθούσαν να αποδείξουν την ύπαρξη ενός φυτιλιού στην αρχή ενός μεγάλου δρόμου που καιγόταν ακόμα και όταν διέσχιζε μικρές λακουβίτσες με νερό.
Έπρεπε να τον σώσω. Στα στενά πλανιόταν ησυχία. Μόνο τα ουρλιαχτά άκουγες συνεχώς και δυνατά. Τόσο δυνατά όμως που νόμιζα ότι θα τα συναντούσα στο επόμενο στενό που έστριβα. Βγήκα στη κεντρική πλατεία της πόλης. Η νυχτερινή ζωή στις 3:00 είναι στα φόρτε της. Στην πλατεία την αράζουν νεολαίοι τρώγοντας βρώμικα και κρέπες. Τα γύρω club και καφετέριες είναι φίσκα.
Σε μια στιγμή σκέφτηκα να το διαδώσω πριν καεί το φυτίλι μα η γλώσσα μου γεμάτη μύκητες και πληγές είναι, μόνο κάτι μμμ, μμμμ μπορούσε να ψελλίσει.
Πιο ακαταλαβίστικα και απ’ τα σκυλιά.
Γεμάτος αγωνία έφτασα στον κρεμασμένο. Ζωντανός ακόμη σπαρταρούσε
ανήμπορος. Ευτυχώς που πρόλαβα και έκοψα το σκοινί.
Ξημέρωσε, το φυτίλι τέλειωσε ακολουθούν εκρήξεις και λάμψεις. Όλοι θα προσέξουν τώρα, κάποιοι θα είναι ξαφνιασμένοι και τρομαγμένοι. Οι λάμψεις θα μαρτυρήσουν τρία μικρά παιδάκια να κουβαλάνε το πτώμα του συμμαθητή τους. Ακολουθεί το ξεγύμνωμα της δήθεν αφέλειας κατάπτυστων ανθρώπων που κλαίγονται στημένοι στο γυαλί.
Επιστρέφουμε σπίτι. Ο διασωθείς κρεμασμένος λούζεται απ’ τις πρωϊνές ακτίνες του ήλιου, τραγουδάει και η μουσική του με προστάζει να σπάσω τη βαρβαρότητα που γεύονται εκτελεσμένοι, βασανισμένοι και κυνηγημένοι της χώρας μας, δικαιώνοντας την ύπαρξη τους με τον καλύτερο τρόπο.
Θα ακολουθήσουν στρατιές αμίλητων με την αστική εξουσία.



Η "Ιστορία" είναι ένα ακόμα πεζό ποίημα του φίλου Π. Μ.!