Τρίτη και 13...

Πέρασε κι αυτή... Άλλη μια Τρίτη και 13! Δε ξέρω γιατί, αλλά πάντα αυτή η μέρα είναι για μένα καλή... Την περιμένω πως και πως, τη θεωρώ τυχερή!! Παρότι όμως η σημερινή μέρα είχε τις προϋποθέσεις, δεν έγραψα τίποτα ιδιαίτερο στο μπλογκ...

Θα γράψω λοιπόν τώρα, για κάτι που έγινε πρόσφατα, πριν 2 μέρες...
Την Κυριακή...
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ, πήγα στο γήπεδο της Λεωφόρου για τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ! Θα αναρωτιέστε τι είναι αυτό το "κάτι", που μπορεί να ζήσει κανείς, στο γήπεδο, σε έναν αγώνα και μάλιστα σε ντέρμπυ... Αυτό το "κάτι" είναι ένα περίεργο συναίσθημα που συμβαίνει σε λίγες και ίσως περίεργες καταστάσεις της ζωής...

Θύρα 7, σειρά 23, θέση 118...
Αριστερά μου ο πατέρας μου και δεξιά μου ένας άλλος άνθρωπος, πάνω κάτω στην ηλικία του πατέρα μου (ίσως 5-6 χρόνια μικρότερος) τον οποίο βέβαια είδα πρώτη φορά εκεί... Ακριβώς μπροστά μας, άλλοι 2 άντρες (γνωστοί του διπλανού μου) και στη μέση, ακριβώς μπροστά μου, ένα πιτσιρίκι ντυμένο στα πράσινα, γιος ενός απ' τους δύο μπροστινούς...

Πριν αρχίσει ο αγώνας ξεφύλλιζα το πρόγραμμα του αγώνα... Μια κρύα αίσθηση του αέρα διαπερνούσε το πρόσωπο, αλλά η προσμονή της έναρξης, μαζί με την αίσθηση της γεμάτης Λεωφόρου και της "ζωντανής" Θύρας 13, που ανάβλυζε μελωδίες, με έκαναν να μη δίνω σημασία...

Ο αγώνας ξεκινάει και στο έκτο λεπτό, ο Παναθηναϊκός βάζει το πρώτο γκολ! Πριν το καταλάβω ο διπλανός μου με έχει αγκαλιάσει και χοροπηδάμε πιο πολύ απ' το πιτσιρίκι που κάθεται μπροστά μας... Στη συνέχεια, όταν μπαίνει το δεύτερο γκολ, με το ένα χέρι κρατάω τον διπλανό μου και με το άλλο τον πατέρα μου... Το πιτσιρίκι πηδάει τόσο, που ενώ είναι μια σειρά κάτω από μένα, με ξεπερνάει... Το κρατάω για να μην πέσει κι αυτό γυρνάει και σκάει ένα χαμόγελο, που φανερώνει το πόσο ευτυχισμένο νοιώθει...
Όταν η ΑΕΚ μειώνει σε 2-1, ο διπλανός, ζητάει τσιγάρο απ' τους μπροστινούς μας, ενώ είχε να καπνίσει 3 μήνες όπως μας είπε... "Δεν είναι ανάγκη να καπνίσεις τώρα", του λέω, αλλά "τώρα το ζητάει ο οργανισμός" απαντάει... Ο πατέρας μου μιλάει με τον μπροστινό του, κάνοντας πλάκα, επειδή έβαλε το πιτσιρίκι όρθιο πάνω στο κάθισμα για να βλέπει κι έτσι ο εκείνος έχει μειωμένη θέα...

Ο διπλανός, ο μπροστινός, το πιτσιρίκι... Είμαστε εντελώς άγνωστοι, μα στα 90 λεπτά του αγώνα, είναι σα να γνωριζόμαστε χρόνια ολόκληρα... Αρκεί μία κοινή μας αγάπη, για να μας κάνει να νοιώθουμε έτσι... Όποιος δεν έχει πάει γήπεδο, δύσκολα θα καταλάβει για ποια συναισθήματα μιλάω... Μου φτάνει να καταλάβουν, όσοι έχουν πάει και το 'χουν ζήσει, ανεξαρτήτως ομάδας...