14/11/07

Τρίτη και 13...

Πέρασε κι αυτή... Άλλη μια Τρίτη και 13! Δε ξέρω γιατί, αλλά πάντα αυτή η μέρα είναι για μένα καλή... Την περιμένω πως και πως, τη θεωρώ τυχερή!! Παρότι όμως η σημερινή μέρα είχε τις προϋποθέσεις, δεν έγραψα τίποτα ιδιαίτερο στο μπλογκ...

Θα γράψω λοιπόν τώρα, για κάτι που έγινε πρόσφατα, πριν 2 μέρες...
Την Κυριακή...
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ, πήγα στο γήπεδο της Λεωφόρου για τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ! Θα αναρωτιέστε τι είναι αυτό το "κάτι", που μπορεί να ζήσει κανείς, στο γήπεδο, σε έναν αγώνα και μάλιστα σε ντέρμπυ... Αυτό το "κάτι" είναι ένα περίεργο συναίσθημα που συμβαίνει σε λίγες και ίσως περίεργες καταστάσεις της ζωής...

Θύρα 7, σειρά 23, θέση 118...
Αριστερά μου ο πατέρας μου και δεξιά μου ένας άλλος άνθρωπος, πάνω κάτω στην ηλικία του πατέρα μου (ίσως 5-6 χρόνια μικρότερος) τον οποίο βέβαια είδα πρώτη φορά εκεί... Ακριβώς μπροστά μας, άλλοι 2 άντρες (γνωστοί του διπλανού μου) και στη μέση, ακριβώς μπροστά μου, ένα πιτσιρίκι ντυμένο στα πράσινα, γιος ενός απ' τους δύο μπροστινούς...

Πριν αρχίσει ο αγώνας ξεφύλλιζα το πρόγραμμα του αγώνα... Μια κρύα αίσθηση του αέρα διαπερνούσε το πρόσωπο, αλλά η προσμονή της έναρξης, μαζί με την αίσθηση της γεμάτης Λεωφόρου και της "ζωντανής" Θύρας 13, που ανάβλυζε μελωδίες, με έκαναν να μη δίνω σημασία...

Ο αγώνας ξεκινάει και στο έκτο λεπτό, ο Παναθηναϊκός βάζει το πρώτο γκολ! Πριν το καταλάβω ο διπλανός μου με έχει αγκαλιάσει και χοροπηδάμε πιο πολύ απ' το πιτσιρίκι που κάθεται μπροστά μας... Στη συνέχεια, όταν μπαίνει το δεύτερο γκολ, με το ένα χέρι κρατάω τον διπλανό μου και με το άλλο τον πατέρα μου... Το πιτσιρίκι πηδάει τόσο, που ενώ είναι μια σειρά κάτω από μένα, με ξεπερνάει... Το κρατάω για να μην πέσει κι αυτό γυρνάει και σκάει ένα χαμόγελο, που φανερώνει το πόσο ευτυχισμένο νοιώθει...
Όταν η ΑΕΚ μειώνει σε 2-1, ο διπλανός, ζητάει τσιγάρο απ' τους μπροστινούς μας, ενώ είχε να καπνίσει 3 μήνες όπως μας είπε... "Δεν είναι ανάγκη να καπνίσεις τώρα", του λέω, αλλά "τώρα το ζητάει ο οργανισμός" απαντάει... Ο πατέρας μου μιλάει με τον μπροστινό του, κάνοντας πλάκα, επειδή έβαλε το πιτσιρίκι όρθιο πάνω στο κάθισμα για να βλέπει κι έτσι ο εκείνος έχει μειωμένη θέα...

Ο διπλανός, ο μπροστινός, το πιτσιρίκι... Είμαστε εντελώς άγνωστοι, μα στα 90 λεπτά του αγώνα, είναι σα να γνωριζόμαστε χρόνια ολόκληρα... Αρκεί μία κοινή μας αγάπη, για να μας κάνει να νοιώθουμε έτσι... Όποιος δεν έχει πάει γήπεδο, δύσκολα θα καταλάβει για ποια συναισθήματα μιλάω... Μου φτάνει να καταλάβουν, όσοι έχουν πάει και το 'χουν ζήσει, ανεξαρτήτως ομάδας...

12 σχόλια:

lo-li είπε...

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ! Ρε είναι τέλεια αυτή η αίσθηση όταν είσαι στο γήπεδο...περειστικη φάση..νιώθεις ότι είναι όλοι φίλοι!

ΥΓ:Πρέπει να σου πω ότι έχω γεννηθεί 13 οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν πιστεύω στη χρουσουζια(μόνο κάποιοι εχθροί ου μάλλον!) κι επίσης δε θα μπορύσα να μην είμαι Παναθηναικός:-Ρ

ΥΓ:Αν και τώρα που το σκέφτομαι πήγε @@@@@ η μερα σήμερα αλλά μάλλον έτυχε..

Rizobreaker είπε...

Τέλεια δε θα πεις τίποτα ρε!!!
Γρουσουζιές και τέτοια έχουν οι μικροαστοί... Δε μου φαίνεσαι για τέτοια!! χεχε...
Τρίτη και 13 είναι για μένα η καλύτερη μέρα... Μη με ρωτήσεις για ποιο λόγο, θα σε γελάσω...

ΥΓ: Είδες... Κι εμένα σήμερα ήταν αρκετά βαρετή η μέρα... Αλλά ΟΚ... περιμένουμε την επόμενη!! ;-)

purple είπε...

Αρκεί μία κοινή μας αγάπη, για να μας κάνει να νοιώθουμε έτσι...
συμφωνω με αυτο που γραφεις σε ολες τις περιπτωσεις
την καλημερα μου!

Ανώνυμος είπε...

ναι δίκιο έχεις αλλά πόσο μας το έχουν στερήσει αυτό τα τελευταία χρόνια...

Rizobreaker είπε...

@ purple:

Ναι σε όλες τις περιπτώσεις!
Όμορφο το μπλογκ σου, δε ξέρω αν στο ξανάπα... ;-)

@ compasso:

Όσο και να προσπαθούν σιγά μην τους κάνουμε τη χάρη!! ;-)

aggelika είπε...

ΧΑΧΑ! Και εγώ Πανάθα είμαι!!
Κάτι τέτοια αισθήματα που περιγράφεις είναι που διαψεύδουν όσους λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι 22 μαντράχαλοι που κυνηγάν μια μπάλα πάνω κάτω!!!
Όσες φορές πηγαίνω στο γήπεδο (ντάξει δεν έχω πάει και πολλές..) αισθάνομαι κάτι παρόμοιο με αυτό που νιώθω όταν πηγαίνω σε συναυλία! Ότι όλοι έχουμε πάει για τον ίδιο σκοπό εκεί, γι' αυτό ίσως βγαίνει μια ομαδικότητα!

(Βέβαια πάντα θα μου την δίνουν κάποιοι πωρωμένοι που δεν ξέρουν γιατί τα σπάνε!)

an205 είπε...

ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ, ΕΝΑΣ ΓΑΥΡΟΣ, ΕΝΑΣ ΒΑΖΕΛΟΣ ΚΙ ΕΝΑ ΧΑΝΟΥΜΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΧΟΡΟΠΗΔΑΝ ΣΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ....

Rizobreaker είπε...

@ aggelika:

Σωστό το παράδειγμα σου με τη συναυλία! Και βέβαια εννοείται ότι όσοι πάνε και τα σπάνε δεν ανήκουν στην κατηγορία που αναφέρω...

@ an205:

Ναι είναι κι αυτό αποθέωση!!! Το ποδόσφαιρο πρώτα από όλα είναι παιχνίδι κι έτσι πρέπει να το βλέπουμε! Και βέβαια ενωτικό όπως ανέφερες κι εσύ με το παράδειγμα σου...

venus in furs είπε...

Αν και δεν έχω πάει σε αγώνα ποδοσφαίρου, είχα βρεθεί στους ολυμπιακούς στους αγώνες στίβου στο οακα. Είδα την Πηγή Δεβετζή να τα σπάει στο 400άρι μετ'εμποδίων και στην απονομή του χρυσού έγινε χαμός...ήταν απερίγραπτο συναίσθημα!

Rizobreaker είπε...

Η Δεβετζή ήταν και στα 400 μετ' εμποδίων εκτός απ' το τριπλούν?
Δε θυμάμαι... Αλλά δεν έχει σημασία! Κάθε ένας στο είδος του κι εσύ στο στίβο!! χεχε... ;-)

ΥΓ: Άντε πότε θα 'ρθεις να πάμε Λεωφόρο??

venus in furs είπε...

ωχ...μάλλον μπέρδεψα τα ονόματα...συνηθισμένο. ένιγουέι κατάλαβες ποια λέω κι αυτό μετράει!

Rizobreaker είπε...

Κατάλαβα?? Εεε... Φανή Χαλκιά εννοείς? Δεν είμαι σίγουρος... ;-)