25/2/08

Κύπρος vs Κούβα! Νικήτριες κι οι δύο...

Χτες, έγινε ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών της Κύπρου! Νικητής ο ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ, Δημήτρης Χριστόφιας, που έγινε ο πρώτος κομμουνιστής Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας!

Δημήτρης
Χριστόφιας
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Ψήφοι: 240.604, Ποσοστό: 53,37%
240.604 - 53,37% (+20,08%)

Ιωάννης
Κασουλίδης
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Ψήφοι: 210.195, Ποσοστό: 46,63%

210.195 - 46,63% (+13,12%)
* * * * *

Χτες, έγινε επίσης η εκλογή Προέδρου και στην Κούβα, όπου η Εθνοσυνέλευση εξέλεξε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κούβας τον Ραούλ Κάστρο, αδερφό του Φιντέλ και μέχρι πρότινος Α' Αντιπρόεδρο και Υπουργό Άμυνας!

Τόσο ο λαός της Κούβας όσο και αυτός της Κύπρου έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες, η μεν Κούβα από τη πλευρά των ΗΠΑ μετά και την αποχώρηση του Φιντέλ Κάστρο, η δε Κύπρος λόγω της "ανεξαρτητοποίησης" του Κοσόβου, που δημιουργεί νέα δεδομένα όσον αφορά την κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο!

Εύχομαι και στους δύο προέδρους καλή συνέχεια στους αγώνες, με μπροστάρηδες τους λαούς!!

23/2/08

Η Γάζα εκπέμπει SOS!

Η Παλαιστινιακή Λαϊκή Επιτροπή Ενάντια στην Πολιορκία της Γάζας, έχει ορίσει τη σημερινή ημέρα ως διεθνή ημέρα δράσης ενάντια στον αποκλεισμό. Θα αρκεστώ στην παρουσίαση ορισμένων φωτογραφιών, καθότι μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις...


Δείτε εδώ για:
> Νέα από την Παλαιστίνη <

Παλαιστινιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα:
> Palestinian Centre for Human Rights <

Σχετικά με το θέμα έγραψαν:
Α.Φ.Μαρξ, Αμετανόητος, Νατασσάκι, Krotkaya, Single Mamma, Γητεύτρια, Πανόπτης, Ρίτσα Μασούρα...

22/2/08

Αφιέρωμα: Μήτσος Παπαρήγας

Σαν σήμερα, 22 Φλεβάρη του 1949, δολοφονήθηκε από τις αρχές του εμφυλιοπολεμικού κράτους ο κομμουνιστής ηγέτης, συνδικαλιστής και πρωτοπόρος αγωνιστής του ελληνικού εργατικού κινήματος Μήτσος Παπαρήγας, ο πρώτος κομμουνιστής γραμματέας της ΓΣΕΕ, από το 8ο Συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, το 1946, όπου τον είχαν εκλέξει αντιπρόσωπό τους οι εργάτες του Βόλου. Ο Μήτσος Παπαρήγας γεννήθηκε στο Βόλο το 1896 από φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του, φτωχός επαγγελματίας, μόλις μετά βίας κατάφερνε να βγάζει τα απαραίτητα για να συντηρεί την οικογένειά του και να αναθρέφει τα πέντε παιδιά του. Ετσι, ο Μήτσος αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο από τη δευτέρα τάξη του σχολαρχείου και να στραφεί στη βιοπάλη για να εξασφαλίσει το ψωμί του. Σε ηλικία 14 χρονών έγινε σιδεράς, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τη ζωή του εργάτη κι αυτή του η επαφή με την εργατική τάξη σφράγισε νωρίς την πολιτική του πορεία. Πήρε μέρος στα «επιστρατικά» του Βόλου, ένα κίνημα που εξέφραζε τις αντιπολεμικές διαθέσεις των φαντάρων κι αργότερα όταν υπηρετούσε τη θητεία του στο ναυτικό μοίραζε αντιπολεμικές - σοσιαλιστικές προκηρύξεις που του έδινε η οργάνωση του ΣΕΚΕ.

Στο οργανωμένο μαζικό κίνημα μπαίνει το 1919, όταν γίνεται μέλος του Σωματείου Ξυλουργών Βόλου. Το 1922, όταν επιστρέφει στο Βόλο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οργανώνει το κίνημα των παλαιών πολεμιστών στη Μαγνησία και γίνεται γραμματέας του Συνδέσμου τους. Το 1924 εκλέγεται γραμματέας του Σωματείου Μεταλλουργών Βόλου, το 1927 εκλέγεται γραμματέας του Πανεργατικού Κέντρου της πόλης, το 1928 εκλέγεται στο πενταμελές γραφείο των εργατικών οργανώσεων που αποκλείστηκαν από τη ΓΣΕΕ και το 1929, στο ιδρυτικό συνέδριο της Ενωτικής ΓΣΕΕ, εκλέγεται στην Εκτελεστική Επιτροπή και στη Γραμματεία της. Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, εκλέχτηκε πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βόλου και στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το 1946, αναδείχτηκε στη θέση του γενικού γραμματέα της κορυφαίας αυτής εργατικής συνδικαλιστικής οργάνωσης της χώρας.

Στο ΚΚΕ ο Μήτσος Παπαρήγας οργανώθηκε τον Οκτώβρη του 1922. Στο 3ο τακτικό συνέδριο του Κόμματος, στα 1926, εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και μετά το 4ο Συνέδριο, το Δεκέμβρη του 1928, μέλος του ΠΓ. Δούλεψε για το ΚΚΕ σε πολλές περιοχές της χώρας, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του εξελίχθηκε στην Αθήνα, στον Πειραιά και το Βόλο.

Για την επαναστατική του δραστηριότητα, η αντίδραση τον καταδίωξε άγρια. Πρωτοπιάστηκε το 1923, όταν ήταν γραμματέας του Συνδέσμου Παλαιών Πολεμιστών Μαγνησίας, για την έκδοση μιας προκήρυξης κατά του Πάγκαλου. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή και δύο χιλιάδες δραχμές πρόστιμο. Το 1927 πιάστηκε πάλι και στάλθηκε για έξι μήνες εξορία στην Αμοργό. Κάθισε μόνο τους τρεις, γιατί με τις πολιτικές μεταβολές που συνέβησαν η ποινή του πήρε ανασταλτικό χαρακτήρα. Το 1930, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, πιάστηκε, δικάστηκε δυόμισι μήνες φυλακή και κλείστηκε στο Ιτζεδίν. Μόλις αποφυλακίστηκε, ξαναπιάστηκε με άλλα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και δικάστηκε σε τριάμισι χρόνια φυλακή και δύο χρόνια εξορία. Κατάφερε, όμως, να δραπετεύσει στις 18 Απρίλη 1931 από τις φυλακές Συγγρού και για ένα διάστημα κρύφτηκε στην Αθήνα. Δούλεψε παράνομα, καθοδηγώντας το εργατικό κίνημα. Ομως, στις 10 Ιούλη του 1936, πιάστηκε στην Πάτρα, όπου είχε σταλεί με απόφαση του Πολιτικού Γραφείου για να καθοδηγήσει την Οργάνωση της Πελοποννήσου. Ακολούθησε η Μεταξική Δικτατορία και ο Παπαρήγας δεν ξαναβγήκε από τη φυλακή, παρά μόνο μετά από 8 χρόνια. Εμεινε τρία χρόνια στην απομόνωση στις φυλακές της Κέρκυρας, κατόπιν στάλθηκε στην Κίμωλο και μετά στην Ακροναυπλία.
Μετά την κατάρρευση του αλβανικού μετώπου, οι «ελληνικές» αρχές τον παρέδωσαν, όπως και άλλους κρατούμενους κομμουνιστές, στους κατακτητές. Το 1944, όταν βρισκόταν στο Χαϊδάρι, κατάφερε, με τη βοήθεια του ΚΚΕ, να δραπετεύσει, και μέχρι την απελευθέρωση δούλεψε στην Αθήνα. Στη συνέχεια, στάλθηκε στο Βόλο, όπου και έμεινε ως το Μάρτη του 1946.


* * * * *

Στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (Μάρτης 1946), πήρε μέρος ως αντιπρόσωπος των εργατών του Βόλου και εκλέχτηκε γενικός γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας.Τον Ιούλη του 1947, στα μεγάλα αντιλαϊκά πογκρόμ που έγιναν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας κατ' εντολή των Αμερικάνων, ο Παπαρήγας ξαναπιάστηκε και στάλθηκε εξορία στην Ικαρία. Το Δεκέμβρη όμως της ίδιας χρονιάς, κατάφερε να δραπετεύσει και επέστρεψε στην πρωτεύουσα, όπου και δούλεψε σε συνθήκες βαριάς παρανομίας. Τον ξανάπιασαν το καλοκαίρι του 1948, τον έκλεισαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, όπου και τον δολοφόνησαν το Φλεβάρη του 1949.


* * * * *

Ηταν Φλεβάρης του 1949, όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Μήτσου Παπαρήγα, από τις αρχές του αντιδραστικού καθεστώτος της Ελλάδας. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα έμπαινε στον τρίτο χρόνο. Το καθεστώς της άρχουσας τάξης (μοναρχοφασιστικό χαρακτηριζόταν τότε από το ΚΚΕ και τις δυνάμεις που πάλευαν για μια Ελλάδα του λαού της) πάσχιζε να επιβληθεί, εντείνοντας το όργιο τρομοκρατίας στις πόλεις και στα χωριά, κρατικής και παρακρατικής, σε συνδυασμό με τα όπλα του στρατού, που είχε συγκροτήσει, στηριγμένο στους Αμερικανούς συμμάχους του. Σ' αυτούς είχε απευθυνθεί για βοήθεια, χωρίς την οποία δεν μπορούσε να εδραιωθεί εξουσία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού δεν είχε λαϊκό έρεισμα. Οι Αμερικάνοι έπαιρναν άμεσα μέρος, τόσο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις (ο στρατηγός Βαν Φλιτ καθοδηγούσε το μοναρχοφασιστικό στρατό), όσο και στη συγκρότηση κράτους ικανού να επιβληθεί σ' ένα λαό που δεν ανεχόταν αστική εξουσία. Αλλωστε, και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ένα συμβιβασμό απαράδεκτο για το κίνημα με βάση το συσχετισμό δύναμης μέσα στο λαό, και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, το καθεστώς της άρχουσας τάξης πάσχιζε να βάλει θεμέλια, αποκτώντας όχι λαϊκά ερείσματα, αλλά με την τακτική του τσακίσματος της ηγεσίας του και κυρίως των κομμουνιστών, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για μια λαϊκοδημοκρατική τότε Ελλάδα. Και μ' αυτήν την τακτική να υποτάξει το λαό και τη νεολαία, αφ' ενός με την τρομοκρατία, το φόβο (οι δολοφονίες ήταν μια προσφιλής μέθοδος του καθεστώτος που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν), αφ' ετέρου με το να μείνει το κίνημα χωρίς ηγεσία. Ετσι έσπρωξαν και στον εμφύλιο πόλεμο. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν είχε άλλο δρόμο. Ακόμη και μετά τη Βάρκιζα, και παρά το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση, σταθερότητα αστικού καθεστώτος δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, ήταν συσπειρωμένος στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΓΣΕΕ. Σ' όλο το διάστημα του 1945 και με δεδομένο ότι οι δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ είχαν τη συντριπτική πλειοψηφία στα εργατικά συνδικάτα και τη Γενική Συνομοσπονδία, το μεταβαρκιζιανό καθεστώς - προκειμένου να ποδηγετήσει την ηγεσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, από κοινού με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του, που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή - διόρισε δυο φορές προσωρινή Διοίκηση στη ΓΣΕΕ. Οι διορισμοί αποσκοπούσαν, τάχα, στη διενέργεια αντιπροσωπευτικού συνεδρίου της Συνομοσπονδίας. Αυτές οι επεμβάσεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ήταν αναγκαίες στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, προκειμένου να ελεγχθεί το ίδιο το κίνημα από το αντιδραστικό καθεστώς, με δεδομένο ότι η Διοίκηση της ΓΣΕΕ, μετά την απελευθέρωση, αποτελούνταν από την Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού ΕΑΜ, στο οποίο ήταν συσπειρωμένα όλα τα εργατικά συνδικάτα, βρισκόταν επικεφαλής των εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων στη διάρκεια της Κατοχής, συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Αυτή η εξέλιξη, δηλαδή να αποτελέσει η ΚΕ του ΕΕΑΜ τη Διοίκηση της ΓΣΕΕ μετά την απελευθερωση, επιβλήθηκε από τα ίδια τα συνδικάτα, αφού η διοίκηση της ΓΣΕΕ την περίοδο της Κατοχής ήταν διορισμένη από τους Γερμανούς κατακτητές και τις κυβερνήσεις των ντόπιων συνεργατών τους, τους κουίσλιγκς. Επομένως, δεν είχε το παραμικρό έρεισμα μέσα στην εργατική τάξη. Ετσι, οι εργάτες και τα συνδικάτα τους, μετά την απελευθέρωση, αναγνώρισαν ως μοναδικό τους εκπρόσωπο στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας την ΚΕ του ΕΕΑΜ. Αλλά αυτή η πραγματικότητα ήταν ένα από τα πλέον σοβαρά εμπόδια για την εγκαθίδρυση και εδραίωση αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα.

Μετά τη Βάρκιζα λοιπόν, μπήκε μπρος το σχέδιο, από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς και τους Αγγλους για την «άλωση της ΓΣΕΕ», προκειμένου να ποδηγετήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να υποτάξουν την εργατική τάξη, με την τακτική των διορισμών Διοικήσεων στη Συνομοσπονδία. Τότε, με απόφαση του ΚΚΕ, ιδρύθηκε ο ΕΡΓΑΣ (Εργατικός Αντιφασιστικός Σύνδεσμος, Απρίλης 1945), προκειμένου να συσπειρωθούν συνδικάτα και συνδικαλιστές σε ταξική βάση, αποκρούοντας τις επιθέσεις και επεμβάσεις του κεφαλαίου και των Αγγλων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και με στόχο την ενότητά του σε μια ΓΣΕΕ ταξική. Ο ΕΡΓΑΣ δεν ήταν μια συνδικαλιστική παράταξη. Συσπείρωνε συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, οργάνωνε απεργίες, διαδηλώσεις, άλλες κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, με βάση τους ταξικούς στόχους του κινήματός της εκείνη την εποχή: Εθνικοποιήσεις, γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, εξασφάλιση της νομιμότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα κόντρα στους εγκάθετους του καθεστώτος, ελεύθερες αρχαιρεσίες κλπ.

Ετσι, ένα χρόνο αργότερα (Μάρτης 1946), παρά το όργιο της τρομοκρατίας, τις επιθέσεις κράτους και παρακράτους, συνήλθε το 8 Συνέδριο της ΓΣΕΕ, και στις αρχαιρεσίες του για Διοίκηση της Συνομοσπονδίας, ο ΕΡΓΑΣ πήρε το 71% των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Πρώτος σε ψήφους αναδείχτηκε ο κομμουνιστής Μήτσος Παπαρήγας, συγκεντρώνοντας 1.418 ψήφους από τις 1.531 που πήρε ο ΕΡΓΑΣ.

Το αποτέλεσμα του 8ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ απέδειξε ότι το αντιδραστικό καθεστώς της Ελλάδας και οι Αγγλοι σύμμαχοί του δεν κατάφεραν να απαλλαγούν από το εμπόδιο που ήθελαν να ξεπεράσουν. Να απαλλαγούν, δηλαδή, από μια ταξική συνδικαλιστική ηγεσία της εργατικής τάξης. Πρώτος σύμβουλος, ο κομμουνιστής Μήτσος Παπαρήγας και απόλυτη πλειοψηφία ο ΕΡΓΑΣ. Και, μάλιστα, με τέτοιο ποσοστό, 71%, που αποδείκνυε ότι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ήταν ακόμη συσπειρωμένη στο κόμμα της. Το καταλάβαιναν καλά. Και επίσης καταλάβαιναν πως με δεδομένο ότι το κόμμα της εργατικής τάξης, όντας ηγέτης στον απελευθερωτικό αγώνα, δεν μπορούσε να ξεριζωθεί από το λαό. Ετσι εντάθηκε η επίθεση με κάθε μέσο. Και για τη ΓΣΕΕ, ξανάρχισαν τα σχέδια επέμβασης. Πρώτο μέτρο ήταν η ακύρωση του συνεδρίου της και επόμενο ο διορισμός ξανά νέας προσωρινής διοίκησης από το καθεστώς. Την ακύρωση την πέτυχαν (η Δικαιοσύνη ήταν στα χέρια της αντίδρασης). Η πρώτη προσπάθεια διορισμού Διοίκησης, με συμμετοχή και από τους εκλεγμένους από το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, αποτυγχάνει, αλλά το καθεστώς καταφέρνει και διορίζει εγκάθετους. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όμως, δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί την αντίδραση στους κόλπους του. Για ένα χρόνο, συνεχίζεται η διαπάλη, ώσπου, τον Ιούλη του 1947, το αντιδραστικό αστικό καθεστώς συλλαμβάνει και φυλακίζει όλους τους εκλεγμένους συνδικαλιστές σε συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, ΓΣΕΕ. Από τους πρώτους που συλλαμβάνονται είναι ο Μήτσος Παπαρήγας και κλείνεται στα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας.

Ηταν, λοιπόν, Φλεβάρης του 1949, στις 22, όταν το αντιδραστικό αστικό καθεστώς έδωσε την ανακοίνωση για το θάνατο του Μήτσου Παπαρήγα. Ο κομμουνιστής εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ, πριν από τη δίκη του από τους εχθρούς του λαού, εμφανίζεται από τις επίσημες αρχές ότι «αυτοκτόνησε» στο κελί του. Μάλιστα, οι αρχές, για να γίνουν, φαίνεται, πειστικές ως προς την εκδοχή τους, ανέφεραν ότι χρησιμοποίησε τη ζώνη της πιτζάμας του για να βάλει τέρμα στη ζωή του. Μόνο, που ήταν ακατόρθωτο να γίνει πιστευτή αυτή η εκδοχή. Οσοι γνώριζαν τον Παπαρήγα και ήξεραν την ακατάβλητη αγωνιστική του στάση (άλλωστε ήταν δοκιμασμένος στο κίνημα από το 1922, στις πιο αντίξοες συνθήκες), είχαν καθαρό πως επρόκειτο για σκηνοθετημένη αυτοκτονία, προκειμένου, αφ' ενός να συγκαλυφθεί η δολοφονία του, αφ' ετέρου να περάσει στις συνειδήσεις των εργατών ότι δεν άντεξε. Αλλωστε, οι σκηνοθετημένες αυτοκτονίες ήταν κλασική μέθοδος της Ασφάλειας για την εξόντωση των λαϊκών αγωνιστών, ιδιαίτερα σε κείνες τις βάρβαρες συνθήκες του εμφυλίου πολέμου.

Την εκδοχή της αυτοκτονίας το ΚΚΕ την αντέκρουσε και την ανέτρεψε, μιλώντας ανοιχτά για δολοφονία του Παπαρήγα από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς. Αλλωστε, ήταν δοκιμασμένος στο καμίνι της ταξικής πάλης στις πιο αντίξοες συνθήκες και είχε αποδείξει ότι οι κομμουνιστές δεν το «βάζουν κάτω», ακόμη και στις πιο απίθανες δυσκολίες.

Ετσι, με ένα άρθρο του Γιάννη Ιωαννίδη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Μάρτη 1949 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», το ΚΚΕ δεν άφησε τίποτα όρθιο από αυτήν τη βρώμικη και συκοφαντική φιλολογία περί αυτοκτονίας.

«Αφησαν να φανεί - έγραφε μεταξύ άλλων ο Γ. Ιωαννίδης - πως ο Παπαρήγας αυτοκτόνησε την παραμονή της δίκης του, για να γίνει πιστευτό ότι δεν είχε την τόλμη να αντιμετωπίσει το δικαστήριο. Φυσικά, πιο βλακώδης δικαιολογία δε θα μπορούσε να βρεθεί. Οι οργανωτές και εκτελεστές της δολοφονίας του Παπαρήγα δεν πήραν υπόψη τους, κάτι που αυτοί δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν και να το νιώσουν. Κι αυτό το κάτι είναι ότι οι πραγματικοί κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν ποτέ, μα παλεύουν ενάντια σε οποιαδήποτε δυσκολία, αντιξοότητα, κίνδυνο, μέχρι το τέλος και προτιμούν να πέσουν μαχόμενοι, παρά να παραδοθούν στον ταξικό εχθρό είτε ν' αυτοκτονήσουν. Και ο Παπαρήγας ήτανε πραγματικός κομμουνιστής, μπολσεβίκος, άφοβος και αλύγιστος μαχητής, πιστός και αφοσιωμένος αγωνιστής στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Και δεν ήταν δυνατό ποτέ ούτε να σκεφθεί ν' αυτοκτονήσει.
Τι είχε να φοβηθεί ο Παπαρήγας απ' τη δίκη αυτή; Μήπως την καταδίκη του σε θάνατο; Μα, ο Παπαρήγας ήξερε πολύ καλά πως ο θάνατός του με μια καταδίκη απ' τα στρατοδικεία των εχθρών του λαού είναι ο πιο έντιμος και παλικαρίσιος θάνατος, παρά μια αυτοκτονία. Και ποτέ δε θα δείλιαζε μπροστά στον τέτοιο θάνατο.
Δεν μπορούν, λοιπόν, οι εγκληματίες της Αθήνας και τ' αφεντικά τους, οι Αμερικάνοι, να ξεγελάσουν κανένα. Και το έγκλημά τους δεν μπορούν να το κρύψουν και αν ακόμα τη σκηνοθεσία της "αυτοκτονίας" την έκαμναν πιο μαστορικά.
Εκείνος, λοιπόν, που είχε κάθε συμφέρο να μην παρουσιαστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, δεν ήταν ο Παπαρήγας, μα οι Αμερικάνοι καταχτητές και η ψευτοκυβέρνηση της Αθήνας...
Οι Αμερικάνοι και η ψευτοκυβέρνηση της Αθήνας δεν ήθελαν οπωσδήποτε να εμφανιστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, γιατί ήξεραν πως στο όνομα της εργατικής τάξης και σ' ολόκληρου του ελληνικού λαού, θα βροντοφώναζε στα πέρατα του κόσμου το αμείλικτο "κατηγορώ" του, για το αιματηρό όργιο που γίνεται στην Ελλάδα από τότε που οι Αμερικάνοι πάτησαν το καταραμένο πόδι τους στην Ελλάδα και έγιναν αφέντες της, για το άφθονο λαϊκό αίμα που χύνεται, για τα τόσα δεινά, τα βάσανα και την κατάντια του λαού μας, που είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής στη ζωή του δόγματος Τρούμαν.
Οι Αμερικάνοι και η ψευτοκυβέρνηση του Σοφούλη δεν ήθελαν, ακόμα, να παρουσιαστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, γιατί δεν ήταν τόσο εύκολο και τόσο απλό πράγμα να βγάλουν μια θανατική καταδίκη του. Ο Παπαρήγας ήταν ο νόμιμος και εκλεχτός ηγέτης της εργατικής τάξης της χώρας. Μια καταδίκη του σε θάνατο, χωρίς στοιχεία, όπως γίνεται με όλους τους άλλους αγωνιστές του λαού, θα ξεσήκωνε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και σήμερα το διεθνές κλίμα δεν είναι τόσο ευνοϊκό για ένα τέτοιο ξεσκέπασμα και ξεσήκωμα ενάντια στους Αμερικάνους και τον προστατευόμενό τους μοναρχοφασισμό.
Και γι' αυτό προτίμησαν να τον δολοφονήσουν, προτού γίνει η δίκη του και ν' απαλλαγούν κατά τον ανωδυνότερο τρόπο από έναν τόσο επικίνδυνα άξιο υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων».

Οπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα, στη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, ο Μήτσος Παπαρήγας εξοντώθηκε με αργό και συστηματικό τρόπο, αφού οι δήμιοί του φρόντιζαν να του βάζουν στο φαγητό δόσεις από κάποιο είδος δηλητηρίου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
"Κυριακάτικος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ"
και ένθετο "7 μέρες μαζί"

"Inoubliable", του Βασίλη Χριστοφιλάκη

Έξω και μέσα από το μικρό καφέ INOUBLIABLE ξετυλίγεται ένας ασπρόμαυρος κόσμος όπου ανακυκλώνεται η απελπισία και η βία. Ένας σχιζοφρενής δολοφόνος με υπεράνθρωπες δυνάμεις ψάχνει να βρει νόημα στις πράξεις του. Γιατί τεμαχίζει; Γιατί συλλέγει αίμα; Τιμωρεί ή τιμωρείται; Ίσως πρέπει να φτάσει μέχρι την κόλαση για να καταλάβει.
Ένα ζευγάρι υποφέρει από ανία. Η φθορά δημιουργεί ένα πεδίο μάχης. Αυτός που κερδίζει έχει αίσθημα υπεροχής. Αυτός που χάνει συσσωρεύει πόνο και μίσος. Τι γίνεται όταν το εύφλεκτο υλικό πυροδοτείται; Ίσως ένα επιτραπέζιο παιχνίδι κρίνει τον τελικό νικητή.
Ένας ανασφαλής δεκαεφτάχρονος διακρίνει στα μάτια μιας ώριμης γυναίκας πως ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία. Φεύγουν μακριά. Θα βρουν άραγε το ουράνιο τόξο που ψάχνουν; Ίσως αυτό που δεν σκέφτηκαν είναι πως μπορεί να το άφησαν πίσω.
Μια μεσόκοπη σερβιτόρα έχει χάσει τη δεκαεξάχρονη κόρη της. Ένας άγνωστος της δίνει μια ευκαιρία να εκδικηθεί. Θα το κάνει; Ίσως το τίμημα αυτής της επιλογής είναι πολύ πιο ακριβό απ’ ότι φαντάζεται. Πίσω από τις αυτοματοποιημένες κινήσεις των προσώπων κρύβεται η πληγωμένη ευαισθησία τους. Ίσως.


Σκηνοθεσία: Βασίλης Χριστοφιλάκης, Πέτρος Καλογήρου
Σκηνικά - Kοστούμια: Δημήτρης Κούσουλας
Φωτισμοί: Τάσος Ζαφειρόπουλος
Παίζουν: Σταύρος Σιούλης, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μαριάννα Πουλουτιάδου, Βασιλική Βλάχου, Γιάννης Σιούτης, Τόνια Ζαφείρη

Θέατρο του Νέου Κόσμου - πάνω χώρος
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900

Δείτε πληροφορίες στο site του θεάτρου!
Βίντεο από την παράσταση εδώ!

21/2/08

Μπλογκοπαίχνιδο: Το βιβλίο που είναι κοντά μου

Με προσκάλεσε το gatti σε αυτό το παιχνιδάκι! Περί τίνος ακριβώς πρόκειται?

Συνοπτικά οι κανόνες, όπως τους παρουσιάζει το gatti, έχουν ως εξής:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι

Ακολουθώντας τα βήματα αυτά λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Το βιβλίο που είναι πιο κοντά μου αυτή τη στιγμή (εκτός απ' τα βιβλία για τη σχολή), είναι το "Καπιταλισμός, η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας" του Βασίλη Ραφαηλίδη! Ανοίγω στη σελίδα 123 και διαβάζω...

"Σ' αυτούς τους μεγάλους ηπειρώτες, μακεδόνες και πηλιορίτες μαστόρους χρωστάμε άλλωστε τη σπουδαία ελληνική λαϊκή αρχιτεκτονική.
Η συντεχνία των κτιστών λοιπόν είναι ένα καλό παράδειγμα για να καταλάβει κανείς τι είναι και πως λειτουργεί η μεσαιωνική και η μεταγενέστερη κλειστή συντεχνία, που σε πολλές περιπτώσεις επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, είτε με μια έννοια θετική (υπάρχουν ακόμα συντεχνίες μαστόρων κτιστών στα ελληνικά χωριά) είτε με μια έννοια αρνητική (πρόκειται για τις φασίζουσες συντεχνίες των αστικών κεντρών που παριστάνουν τα συνδικάτα).
Οι τέκτονες ή ελευθεροτέκτονες, γνωστοί περισσότερο σαν μασόνοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από τους τέκτονες (κτίστες) του Μεσαίωνα που μέσα στους αιώνες άλλαξαν επάγγελμα και σήμερα εμφανίζονται σαν μια μυστικιστική οργάνωση, που υιοθέτησε το τελετουργικό των αρχαίων μυητικών μυστηρίων για λόγους εντυπωσιασμού."


Με τη σειρά μου προσκαλώ τους εξής:

Μαίρη Σαλονικιά,
Παρτιζάνα,
Krotkaya,
Πανόπτης,
Άνεμο

Επειδή το παιχνιδάκι λέει για 5 προσκλήσεις γράφω μόνο αυτές, αλλά είναι προσκεκλημένοι όλοι όσοι βρίσκονται στο blogroll!

20/2/08

Φιντέλ Κάστρο: Στρατιώτης στη μάχη των ιδεών!

Ο Φιντέλ Κάστρο, στις πρόσφατες κουβανικές εκλογές, εκλέχτηκε μέλος της Εθνοσυνέλευσης (βουλευτής). Στις 24 Φλεβάρη θα πραγματοποιηθεί η συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, για την εκλογή Προέδρου.

Ο Κουβανός ηγέτης, Φιντέλ Κάστρο, σημειώνει λοιπόν, με χτεσινή ανακοίνωσή του, που δημοσιεύτηκε στην «Γκράνμα», την εφημερίδα του ΚΚ Κούβας:

«Απευθύνομαι στους αγαπητούς συμπατριώτες μου, οι οποίοι μου έδωσαν πρόσφατα την ανυπολόγιστη τιμή να με εκλέξουν μέλος της Εθνοσυνέλευσης, όπου τόσες σημαντικές αποφάσεις θα παρθούν σε ό,τι αφορά στη μοίρα της Επανάστασης. Δηλώνω ότι δε θα θελήσω ούτε θα αποδεχτώ το αξίωμα του Προέδρου του Κρατικού Συμβουλίου και του Ανώτατου Διοικητή.
Λόγω της κατάστασης της υγείας μου, αρκετοί στο εξωτερικό θεώρησαν ότι η προσωρινή παραίτησή μου στις 31 του Ιούλη του 2006 από τα καθήκοντα του Προέδρου του Κρατικού Συμβουλίου, τα οποία ανέλαβε ο Α΄ Αντιπρόεδρος Ραούλ Κάστρο ήταν τελική. Ομως, ο Ραούλ, που είναι επίσης υπουργός Αμυνας εξαιτίας των προσωπικών του ικανοτήτων, αλλά και άλλοι σύντροφοι της ηγεσίας του κόμματος και του κράτους ήταν απρόθυμοι να με θεωρήσουν εκτός της δημόσιας ζωής λόγω της ασταθούς κατάστασης της υγείας μου. Ηταν μια άβολη κατάσταση για μένα απέναντι σε έναν εχθρό που είχε πράξει οτιδήποτε μπορούσε για να απαλλαγεί από μένα, και με διστακτικότητα υπάκουσα».

«Ευτυχώς, η Επανάσταση μπορεί ακόμα να βασίζεται σε στελέχη της παλιάς φρουράς και σε άλλους που ήταν πολύ νέοι στα πρώτα βήματα της διαδικασίας. Μερικοί ήταν πολύ νέοι, σχεδόν παιδιά, όταν εντάχθηκαν στη μάχη στα βουνά και αργότερα έδωσαν τη δόξα στη χώρα με τις ηρωικές τους πράξεις και τη συμμετοχή τους στις διεθνείς αποστολές. Εχουν τη δικαιοδοσία και την πείρα να εγγυηθούν την αντικατάσταση. Υπάρχει και η ενδιάμεση γενιά που έμαθε μαζί με μας τα βασικά της σύνθετης και σχεδόν απλησίαστης τέχνης της οργάνωσης και της καθοδήγησης της επανάστασης».

Καταλήγοντας σημειώνει: «Δε σας αποστέλλω αποχαιρετιστήριο μήνυμα. Η μόνη μου επιθυμία είναι να παλέψω ως στρατιώτης στη μάχη των ιδεών. Θα συνεχίσω να γράφω, στη στήλη "Στοχασμοί του συντρόφου Φιντέλ". Θα αποτελέσει ένα ακόμα όπλο, στο οπλοστάσιο που διαθέτουμε, στο οποίο μπορείτε να βασίζεστε. Πιθανά να ακουστεί η φωνή μου. Θα προσέχω».


* * * * *

Άραγε όλοι αυτοί που μέχρι χτες αποκαλούσαν την Κούβα δικτατορικό καθεστώς και τον Φιντέλ δικτάτορα, τι έχουν να πουν τώρα?? Μάλλον κατάπιαν τη γλώσσα τους! Και βέβαια άρχισαν να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, οι κάθε λογής "εγγυητές της δημοκρατίας"!!


* * * * *

Βλέπετε, με την ανακοίνωση αυτή του Φιντέλ, ξαναγεννήθηκαν τα σενάρια περί ...εκδημοκρατισμού της Κούβας, ενώ τα διεθνή μέσα ενημέρωσης διαστρέβλωσαν την απόφαση του, ισχυριζόμενα πως παραιτείται, προβλέποντας παράλληλα ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζορτζ Μπους, υποσχέθηκε «να βοηθήσει το λαό της Κούβας να αντιληφθεί την ευλογία της ελευθερίας», προσθέτοντας ότι «η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να εργαστεί με τον κουβανικό λαό ώστε να ξεκινήσουν να χτίζονται ινστιτούτα που απαιτούνται για τη δημοκρατία». Στη συνέχεια επανέλαβε την απαίτησή του για «ελεύθερες» και «δίκαιες» εκλογές, «απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων και βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Κύριε Μπους μήπως είναι ώρα να κλείσετε το Γκουαντάναμο και να απελευθερώσετε τους 5 Κουβανούς πολιτικούς κρατουμένους που κρατείτε παράνομα? Εεε κύριε Μπους??

Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Τζον Νεγκροπόντε δήλωσε χτες ότι οι ΗΠΑ είναι απίθανο να άρουν σύντομα τον αποκλεισμό σε βάρος της Κούβας, ενώ ο Τομ Κέισι, αναπληρωτής εκπρόσωπος του υπουργείου, εξέφρασε την ελπίδα για «αλλαγή» στην Κούβα, όμως σημείωσε ότι οι ΗΠΑ παραμένουν υπό προβληματισμό.

Από την Ε.Ε. ανακοινώθηκε ότι είναι έτοιμη να αναζητήσει τρόπους αναθέρμανσης των σχέσεών της με την Κούβα μετά την ανακοίνωση του Φιντέλ Κάστρο, σημειώνοντας την ετοιμότητά της «να αρχίσουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο», ενώ ο Τζον Κλάνσι, εκπρόσωπος του αρμοδίου για την ευρωπαϊκή βοήθεια επιτρόπου Λουί Μισέλ, δήλωσε ότι ο τελευταίος σχεδιάζει να επισκεφθεί την Κούβα στις 6-7 του Μάρτη. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η χωριστή ανακοίνωση της σλοβενικής προεδρίας της ΕΕ, καθώς και με ανακοινώσεις τους υπουργοί και πρωθυπουργοί των Πολωνίας, Δανίας, Σουηδίας, Γαλλίας και Βρετανίας, αναμασώντας τα περί «κομμουνιστή τυράννου», «ευκαιρίας» για ...περισσότερη δημοκρατία, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κ.ά.

Αντιθέτως με τους προηγούμενους, σε ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας σημειώνεται ότι «ο Πρόεδρος Κάστρο είναι ένας επαναστάτης ηγέτης, που ο κουβανικός λαός αγαπά βαθιά και είναι επίσης ένας παλιός φίλος του κινεζικού λαού», προσθέτοντας ότι «η Κίνα και η Κούβα είναι φίλες χώρες. Η Κίνα θα συνεχίσει να σταθεροποιεί και να αναπτύσσει τις σχέσεις φιλικής συνεργασίας».

* * * * *

Update: Δείτε το μήνυμα που απέστειλε στο Φιντέλ Κάστρο η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στο site του ΚΚΕ και στο Ριζοσπάστη!

18/2/08

Χιόνι...

Μερικές φωτογραφίες από τη χτεσινή χιονόπτωση στην περιοχή του Πειραιά:



Και δύο βιντεάκια:



Κυπριακές προεδρικές εκλογές (1ος γύρος)

Χτες πραγματοποιήθηκε ο πρώτος γύρος των Προεδρικών εκλογών της Κύπρου! Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, Δημήτρης Χριστόφιας, αναδείχτηκε δεύτερος και πέρασε στο δεύτερο γύρο, από τον οποίο αποκλείστηκε ο μέχρι πρότινος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, που βγήκε τρίτος! Πρώτος αναδείχτηκε ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ, Γιαννάκης Κασουλίδης.

Αναλυτικά τα αποτελέσματα:


Iωάννης Κασουλίδης
ΔΗΣΥ - Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Ψήφοι: 150.996, Ποσοστό: 33,51%
150.996 - 33,51%


Δημήτρης Χριστόφιας
ΑΚΕΛ - Ενωμένοι Δημοκράτες

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Ψήφοι: 150.016, Ποσοστό: 33,29%
150.016 - 33,29%

Τάσσος Παπαδόπουλος
ΔΗΚΟ - ΕΔΕΚ - ΕΥΡΩΚΟ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Ψήφοι: 143.249, Ποσοστό: 31,79%
143.249 - 31,79%

Είναι ευκαιρία στο δεύτερο γύρο των εκλογών, να εκλεγεί για πρώτη φορά πρόεδρος προερχόμενος από το ΑΚΕΛ! Ο λαός της Κύπρου πρέπει να επιλέξει σύμφωνα με το λαϊκό συμφέρον του και θα το κάνει!!

17/2/08

Έχει ο καιρός γυρίσματα?

Στην περίπτωση της χώρας μας, η απάντηση που θα έδιναν ορισμένοι (κυρίως εκπρόσωποι των ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι) στην ερώτηση "έχει ο καιρός γυρίσματα?", θα ήταν "δυστυχώς έχει"!!

Ναι φίλοι μου... Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο! Να θεωρούμε περίεργο, παράξενο, κακό, κάτι που είναι τελείως φυσιολογικό... Από τη μία βλέπουμε διάφορους που "πασχίζουν" για να σώσουν τον πλανήτη από την αλλαγή του κλίματος και από την άλλη βλέπουμε τους ίδιους και τα ΜΜΕ που τους προβάλουν, να δημιουργούν τεράστιο πανικό και τρόμο στο Λαό, επειδή... χιονίζει!!! Ναι ναι, καλά διαβάζετε!! Το χιόνι, συνοδεία μιας θερμοκρασίας της τάξης των 0 έως -2 βαθμών κελσίου, στην Ελλάδα είναι καταστροφικό!! Κάτι που σε δεκάδες χώρες του κόσμου είναι αυτονόητο να προκαλεί όμορφα αισθήματα, χαρά και ξεγνοιασιά, σε μας προκαλεί τρόμο…!!

Η συνταγή, γνωστή και πετυχημένη!! Απευθείας έκτακτες συνδέσεις, κάθε 5 λεπτά, με όλους τους δήμους των περιοχών που αναμένεται το "εξωφρενικό" χιόνι, καθώς και με τους δήμους των βορείων της Αθήνας προαστίων... Δηλώσεις από τους τοπικούς άρχοντες!! Τόσοι τόνοι αλάτι στις αποθήκες, τόσα μηχανήματα έτοιμα, τόσοι υπάλληλοι διαθέσιμοι... Όλα λειτουργούν στην εντέλεια, όταν πρόκειται να καταπολεμήσουμε το εχθρικό χιόνι...

Εν τέλει, αναρωτιέμαι: Τι πιο περίεργο από το να κάνει κρύο και να χιονίζει ενώ έχουμε χειμώνα??

Τι άλλο να πω... Περαστικά τους!!

14/2/08

Περί Αγίου Βαλεντίνου...

Όπως και πέρυσι τέτοια μέρα, έτσι και φέτος, γράφω για το "φαινόμενο" του Αγίου Βαλεντίνου... Κατά την ταπεινή γνώμη μου, είναι απάτη...

Κι αν διαφωνείτε, διαβάστε τη συνέχεια...

Από πότε, η αγάπη μας προς τον (ή την) σύντροφο μας, καθορίζεται από το αν θα του κάνουμε δώρο τη συγκεκριμένη ημέρα;
Από πότε η αγάπη μας, επιδεικνύεται με την προσφορά δώρων;
Από πότε η αγάπη, αξιολογείται από τα υλικά;
Η αγάπη δεν είναι υπεράνω υλικών, δώρων, αξιωμάτων, χρημάτων κτλ κτλ;
Ή μήπως όχι;
Μήπως όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μου;; Δε νομίζω...

Αυτή η γιορτή δεν είναι γιορτή της αγάπης και των ερωτευμένων, αλλά γιορτή των μεγαλοκαταστημάτων που πουλούν τα "ειδικά για την περίσταση" δώρα!!
Αυτή η γιορτή είναι η εκμετάλλευση της ΑΓΑΠΗΣ και του ΕΡΩΤΑ, στο όνομα του κέρδους!!
Άθλια εκμετάλλευση...

Τα κορόιδα είναι εδώ!!
Γιατί μη μου πείτε, είναι πολύ έξυπνο το κόλπο...
Εκμετάλλευση της μανίας για επίδειξη, στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου κανένας δε θέλει να τον πουν τσιγκούνη ή κάτι παρόμοιο...
Έτσι όλοι οι ερωτευμένοι, όλο και κάτι αγοράζουν!!

Με πoιο σκεπτικό άραγε, όσοι αγαπούν, όσοι έχουν σχέση, όσοι είναι καψούρες κτλ κτλ, πρέπει να χαζογελούν και να είναι χαρά γεμάτοι, αυτή τη συγκεκριμένη μέρα;;
Έλεος!!
Βλέπετε, στην κοινωνία μας, έχουμε λύσει όλα τα σοβαρά προβλήματα μας και το μόνο που μας έλειπε ήταν η καθιέρωση μιας γιορτής για τους ερωτευμένους!!
Για να τα παίρνουν ακόμα πιο χοντρά οι μεγαλοκαρχαρίες που έκαναν επιχείρηση με κόκκινα τριαντάφυλλα και σοκολατάκια στο σχήμα της καρδιάς...

Όχι μάγκες!!
Δε γουστάρω να μου λένε πότε θα αγαπάω και πότε όχι!!

Δηλαδή, πρέπει να μας κανονίζει μια ηλίθια αναχρονιστική γιορτή ακόμα και την ερωτική ζωή;;

ΥΓ: Δε σχολιάζω καν το γεγονός ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια καθαρά χριστιανοκαθολική γιορτή, αλλά γιορτάζεται στη χώρα μας, που είναι χριστιανορθόδοξη, με τόση μανία... Οι κάθε λογής υποστηρικτές του τρίπτυχου "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" γιατί σιωπούν??

ΥΓ1: Άραγε οι παπάδες αλλάζουν δωράκια σήμερα (μην πάει στο πονηρό το μυαλό σας) ή τηρούν τα ορθόδοξα έθιμα?

12/2/08

Ριζοσπάστης 10.000!


Ξεχωριστή μέρα σήμερα για τον Ριζοσπάστη, την εφημερίδα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας. Δέκα χιλιάδες φύλλα από την επανέκδοσή της στις 25 Σεπτέμβρη 1974, που ο Ριζοσπάστης έβγαινε από τη βαθιά παρανομία 27 χρόνων και μπορούσε πια να κυκλοφορεί ελεύθερα. Από μόνος του αυτός ο αριθμός αποτελεί έναν άθλο, δεδομένων των τεράστιων προβλημάτων και εμποδίων που συνάντησε στο διάβα του. Κατάφερε να ξεπεράσει τη μακριά νύχτα των 27 χρόνων της παρανομίας, παρά τις αιματηρές διώξεις και την εκατόμβη θυμάτων. Άντεξε και συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στα δίκαια της εργατικής τάξης, ακολουθώντας το παράδειγμα των αγωνιστών δημοσιογράφων που ανέδειξε στη μακριά και δύσκολη πορεία του. Ασφαλώς, δεν μπορεί παρά να στεκόμαστε με δέος μπροστά σ' αυτούς τους αγωνιστές, που και με το αίμα τους έγραψαν την ηρωική ιστορία του Ριζοσπάστη.

Την ιστορία του Ριζοσπάστη δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε έξω από την ιστορία του ΚΚΕ, την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, τους αγώνες του λαού, που έγραψε και γράφει την πραγματική ιστορία, όσο και αν -σαν εφημερίδα- ο Ριζοσπάστης προϋπήρχε του ΚΚΕ. Οι δρόμοι τους συναντήθηκαν στο πρώτο ιδρυτικό του Συνέδριο, αν και δυο χρόνια πιο πριν η εφημερίδα προπαγάνδιζε όλες τις προοδευτικές ιδέες της εποχής, βρίσκοντας σ' αυτήν βήμα τα προβλήματα της νεαρής τότε εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ο Ριζοσπάστης ήταν η μόνη τότε καθημερινή εφημερίδα, που κάλυψε με ρεπορτάζ τις εργασίες του πρώτου Συνεδρίου του Κόμματός και δημοσίευσε όλες τις αποφάσεις του.

Από το 1918, υπάρχει μια κοινή πορεία που κλιμακωτά φτάνει, δυο χρόνια μετά, να τεθεί κάτω από τον έλεγχο της ΚΕ του Κόμματος, ώσπου τον Αύγουστο του 1921 να γίνει όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του.
Επαναστατικό κόμμα χωρίς δική του εφημερίδα, δεν μπορεί να διεξάγει αποτελεσματική πολιτική πάλη για το ζήτημα της εξουσίας. Και έτσι οι κομμουνιστές της Ελλάδας πάντα φρόντιζαν για την έκδοση και την κυκλοφορία του Ριζοσπάστη. Για τη μελέτη και τη διάδοσή του. Για να μπορούν καθημερινά να διαδίδουν την πολιτική του ΚΚΕ. Για να πυκνώσουν την κοινωνικοπολιτική δράση με ακόμη περισσότερους απλούς ανθρώπους του μόχθου για να έρθουν οι καλύτερες μέρες. Ακόμη και στην πιο βαθιά παρανομία. Αυτό κρατάμε, πρέπει να κρατάμε και για το σήμερα. Γιατί είναι ένα από τα θεμέλια της δράσης για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ο Ριζοσπάστης, αποτελεί την «άλλη φωνή» στο χώρο της έντυπης ενημέρωσης, καθώς είναι η μόνη εφημερίδα που παλεύει ασυμβίβαστα για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Είναι η μόνη εφημερίδα που αντιπαλεύει αταλάντευτα το εκμεταλλευτικό κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Στον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε!


* * * * *

Στο σημερινό επετειακό φύλλο του Ριζοσπάστη φιλοξενούνται δηλώσεις αρκετών σημαντικών προσώπων.

Μεταξύ αυτών ο Γιώργος Μαργαρίτης δηλώνει:

Ο Ριζοσπάστης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της χώρας μας. Διέτρεξε ολόκληρο τον ταραγμένο και πολυκύμαντο εικοστό αιώνα και συνεχίζει με νεανική ακόμα ορμή στον εικοστό πρώτο. Ξεπέρασε διωγμούς, συκοφαντίες, παρανομίες, περιόδους αποπροσανατολισμού και απογοήτευσης.

Αγγελιοφόρος της επανάστασης, εκφραστής των λαϊκών αγώνων και πόθων, ιχνηλάτης του αυριανού κόσμου, εκείνου της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας, ο Ριζοσπάστης έφερε τη δύναμη της ελπίδας και στις πιο σκοτεινές εποχές της χώρας και του λαού της. Οργάνωση και αγώνας ήταν το μήνυμα που πάντα μετέφερε και με αυτό σαν ξεκίνημα γράφτηκαν οι πιο συναρπαστικές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Οι εχθροί του λένε ότι ανήκει σε άλλες εποχές, ότι είναι αναχρονιστικός, ότι όλα αυτά τελείωσαν, όπως τελείωσε και η ιστορία των ανθρώπων. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι κάνουν λάθος. Όσο η αδικία, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ιμπεριαλιστική πολιτική των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών ευτελίζουν τον πολιτισμό και την ανθρώπινη ζωή, ο Ριζοσπάστης θα αποτελεί το μεγάλο όπλο εκείνων που παίρνουν το δρόμο του αγώνα.

Θα συνεχίσει γιατί όλοι εμείς συνεχίζουμε...

3/2/08

"Collective Orchestra" live!


Την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου, θα κάνει την παρθενική της εμφάνιση η “Collective Orchestra”!

Η μπάντα αποτελείται από τους:
Άρη Λαναρίδη-κιθάρα & φωνητικά,
Μηνά Μπόγρη-κιθάρα,
Νίκο Σολωμό-βιολί,
Στέφανο Μπούκη-τσέλλο
και Βασίλη Σταμάτη-κρουστά!
Φωνητική συμμετοχή, Ελευθερία Βουτσινά!

Οι “Collective Orchestra”, φτιάχτηκαν για να παίζουν μουσική φτιαγμένη από τους ίδιους, ή από οποιονδήποτε θελήσει να συνεισφέρει κάτι που να τους αρέσει και να ταιριάζει στην μουσική νοοτροπία τους!

Τόπος: Οινωδείο "Αισώπου Μύθος", Αισώπου 11, Ψυρρή
Πέμπτη 7 Φλεβάρη - Έναρξη περίπου στις έντεκα το βραδάκι...

100 χρόνια Παναθηναϊκός Α.Ο.

3 Φεβρουαρίου 1908 - 3 Φεβρουαρίου 2008!
Ο Παναθηναϊκός Α.Ο. συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής και αγωνιστικής δράσης!



ΥΓ1: Κατά τη διάρκεια του έτους, θα αφιερώσω αρκετά ποστ για τα 100 χρόνια του Παναθηναϊκού! Σήμερα απλά ξεκινάω με αυτό το βίντεο...
ΥΓ2: Ενδιαφέρουσα η ένθετη έκδοση 196 σελίδων για τα 100 χρόνια του Π.Α.Ο. που κυκλοφορεί σήμερα με την εφημερίδα "Goal"!

Το "Θέατρο του Παραλόγου"

Θέατρο του Παραλόγου πρώτον:
Χτες το μεσημεράκι είδα λίγο τηλεόραση... Τι το σημαντικό είδα? Μεσημεριανές ειδήσεις στα αντικειμενικά κανάλια... Τι μου τράβηξε την προσοχή? Η "ανεξαρτητοποίηση" του βουλευτή της ΝΔ κύριου Κουκοδήμου! Ναι ναι μη φάτε, έχουμε γλαρόσουπα... Ο κύριος Κουκοδήμος, έσπευσε να καθησυχάσει την κυβέρνηση της ΝΔ, δηλώνοντας ευθαρσώς, ότι θα λειτουργεί ως γαλάζιος βουλευτής και θα ψηφίζει ΟΛΑ τα νομοσχέδια της!! Από τη μία λέει δηλαδή ότι θα κάνει σαν υποχείριο ότι λέει η ΝΔ κι απ' την άλλη θα φέρεται ως "ανεξάρτητος" και θα μιλάει ως τέτοιος... Πρόκειται δηλαδή για χυδαία κοροϊδία, πρώτα από όλα στους ίδιους τους ψηφοφόρους της ΝΔ και του Κουκοδήμου... Με όλους αυτούς τους "ανεξάρτητους" η ελληνική γλώσσα χάνει το νόημα της! Αν μετά κι από αυτό το σκηνικό, βρεθεί κάποιος να μου πει ότι η λέξη "ανεξάρτητος" δεν έχει βιαστεί από όλα αυτά τα λαμόγια, τι να του πω... Λυπάμαι για τον ίδιο τον Κουκοδήμο, που από πρωταθλητής του στίβου, κατάντησε γαλάζιος βολευτής...

Θέατρο του Παραλόγου δεύτερον:
Άλλο σημαντικό!! Συμπλοκές "αριστεριστών" με "ακροδεξιούς" στο κέντρο της Αθήνας... Έτσι το παρουσίασαν τα κανάλια δηλαδή. Γιατί η εικόνα άλλα έδειξε! Έδειξε τα ΜΑΤ μαζί με τους "ακροδεξιούς", που κρατούσαν για όπλα κοντάρια με ελληνικές σημαίες, να επιτίθενται από κοινού στους "αριστεριστές" και να στέλνουν μερικούς από αυτούς στο νοσοκομείο! Οι κύριοι της ΝΔ που έλεγαν τόσο καιρό για ταραξίες, τι έχουν να πουν τώρα που φάνηκε η (λίγη έστω από την) αλήθεια?

Θέατρο του Παραλόγου τρίτον:
Πέρασε το μεσημεράκι και ήρθε το απόγευμα, όπου πήγα μαζί με ένα συμφοιτητή, στο σπίτι ενός άλλου για να διαβάσουμε (έχουμε και μία εξεταστική σε εξέλιξη). Τελειώνοντας το διάβασμα, λέμε να πάμε μια βόλτα προς Γκάζι... Περνώντας από Ιερά Οδό λοιπόν, βλέπουμε ένα χαμό!!! Του νεόπλουτου το κάγκελο!! Στη σειρά όλα τα σούπερ σκυλο-μαγαζιά, και απέξω αραδιασμένα τα αποδεικτικά στοιχεία του ελληνικού νεοπλουτισμού-μικροαστισμού! Έξω από κάθε μαγαζί, 20 τζιπ τεραστίων διαστάσεων, συνοδευόμενα από μερικές κλασικές BMW και Mercedes (αυτά είναι ξεπερασμένα πια)... Τα αυτοκίνητα αυτά λοιπόν, ήταν μισά στο πεζοδρόμιο και μισά μέσα στο δρόμο... Άραγε οι μπάτσοι που ήταν? Γιατί αν ο οποιοσδήποτε παρκάρει το αυτοκινητάκι του (που δεν είναι τζιπάρα ή μπέμπα) του το μαζεύουν αμέσως και εκεί δεν τρέχει τίποτα?? Κύριοι μπάτσοι μήπως τα παίρνετε από τους μαγαζάτορες??

ΥΓ: Καλό μήνα!