Ετών 22

Ετών 22. Στης νιότης τον ανθό. Ομορφη, γλυκιά. Δροσοσταλίδα στο πέταλο του κρίνου. Φοιτήτρια. Στου ονείρου την αρχή. Τη βλέπεις και σκέφτεσαι πως θα' ναι πηγή της χαράς, έκφραση της αισιοδοξίας. Την ακούς και διαπιστώνεις το αντίθετο. «Στο δρόμο της απαισιοδοξίας βαδίζουμε οι νέοι. Χωρίς πυξίδα, δίχως προορισμό. Συνοδός μας ο φόβος. Παγώνει την καρδιά, παραλύει τις αισθήσεις. Προχωρούμε στο άγνωστο. Υπνωτισμένοι, δειλοί και άβουλοι. Με τα χέρια μπροστά να δείχνουν στο κενό. Με βήματα τρεκλίζοντα στο πουθενά. Ο ορίζοντας, μια σπιθαμή από τα μάτια μας. Το παρόν "απόν", το μέλλον "παρελθόν". Ζωή μίζερη και σκληρή μας περιμένει. Ανεργία, ανέχεια, πείνα, εξαθλίωση. Ζούγκλα αρπακτικών, η κοινωνία που θα μας δεχτεί. Λύκοι με δόντια σουβλερά, ύαινες με χνώτα βρωμερά, οι εχθροί μας. Παραμονεύουν να μας επιτεθούν, να ξεσκίσουν τις σάρκες μας, να ροκανίζουν τα κόκαλά μας. Κι οι "φίλοι" μας, ντυμένοι, σε παραλλαγή, της "αγάπης" τη λεοντή, καρτερούν να μας κατασπαράξουν. Δεν υπάρχει για μας οδός διαφυγής, ελπίδα σωτηρίας».

Ετών 22. Και πρόλαβε να περάσει απ' τη χαρά στη θλίψη, απ' την ελπίδα στην απογοήτευση. Η περιγραφή της, μια βαθιά, μαύρη πινελιά στον πελώριο γκρίζο καμβά της απελπισίας, που έχει τοποθετηθεί, τον τελευταίο καιρό, απ' άκρου σ' άκρο της Ελλάδας. Δείχνει ότι τούτο το κορίτσι έχει υποστεί «βαρύ τραύμα» από τα βέλη απαισιοδοξίας, μοιρολατρίας και υποταγής, που εξακοντίζουν εναντίον της νεολαίας η κυβέρνηση και τα κόμματα της αστικής τάξης, η ΕΕ και το ΔΝΤ, με αφορμή την οικονομική κρίση και για δικαιολόγηση της λαίλαπας των αντιλαϊκών μέτρων. Η επίθεσή τους στοχεύει, κυρίως, στο μυαλό και στη συνείδηση της νεολαίας, για να συντριβεί η ικμάδα της, να μειωθούν οι αντιστάσεις της και να τους παραδοθεί, αμαχητί και γονατισμένη.

Ετών 22. Κι αν όλα της φαντάζουν «μαύρα κι άραχλα», να σκεφτεί πως έχει πολύ χρόνο ζωής μπροστά κι όλα μπορούν ν' αλλάξουν. Ας κοιτάξει προσεκτικά τον ορίζοντα. Φαίνεται ερμητικά κλειστός, αλλά κάπου είναι ευάλωτος. Μπορεί να τον τρυπήσει και να βγει στο ξέφωτο. Αν προσπαθήσει, θα φτιάξει τη φυλακή της ελευθερία. Ψάχνοντας, θα βρει πολλούς να την καταλάβουν και να της συμπαρασταθούν. Βγαίνοντας από το «μαγνητικό πεδίο» της αιχμαλωσίας και της αποχαύνωσης, θα δει κι άλλους να κοιτάζουν αλλού και να σκέφτονται διαφορετικά. Ας μην πιστεύει πως για όσους γινήκανε απάνθρωποι οι άλλοι φταίνε. Μόνο αν το θελήσει ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπιά του.

Ετών 22. Κι αν τα εμπόδια της φαίνονται βουνό, ας αναλογιστεί πως και η κορφή του Εβερεστ έχει κατακτηθεί. Την πορεία προς το όνειρο δεν πρέπει να τη σταματήσει. Αν έχασε τον μπούσουλα, μπορεί, αν το θελήσει, να τον ξαναβρεί. Αν μπέρδεψε τη στράτα, ας ακολουθήσει τον ντορό των πεθαμένων που πέρασαν κι άφησαν ανεξίτηλα τα χνάρια τους. Αν δειλιάσει στις δυσκολίες, ας συμπορευτεί με τους «αμετανόητους» που δε σταμάτησαν να προχωρούν στην ομίχλη. Αν έχει αμφιβολία για την τελική έκβαση, ας πειστεί απ' τους αγέννητους που βιάζονται να βγουν στον κόσμο μας για να τον αλλάξουν. Κι αν στερηθεί τη χαρά να φτάσει στο τέρμα, θα έχει ευχαριστηθεί πολύ τη διαδρομή...

Του Παύλου Ριζαργιώτη, από τη στήλη "Διακριτικά"
Ριζοσπάστης, 19 Μάη 2010