Ντύλαν Τόμας

Ο Dylan Thomas γεννήθηκε στο Σουώνσι της Ουαλίας το 1914 και τελείωσε το τοπικό δημοτικό σχολείο. Αφού εργάστηκε για κάποιο διάστημα σαν δημοσιογράφος, αποκάλυψε το ποιητικό του ταλέντο στο διαγωνισμό κάποιας λαϊκής εφημερίδας, το 1933. Την επόμενη χρονιά η συλλογή του "Eighteen Poems" δημιούργησε θόρυβο εξαιτίας του παράξενου τρόπου με τον οποίο ο Τόμας είχε αποφασίσει να ασκήσει την ποίηση. Οι παράδοξες εικόνες του και η φαινομενικά αχαλίνωτη φαντασία του τάραξαν τη συγκρατημένη ποίηση των διαδόχων του Τόμας Έλιοτ και ξανάφεραν στο λογοτεχνικό προσκήνιο τις ρομαντικές διαστάσεις της αγγλικής ποίησης.
Οι επόμενες συλλογές του όμως -The Map Of Love (1939), Deaths And Entrances (1946), Collected Poems (1953)- ξεκαθάρισαν ορισμένα πράγματα. Πρώτα πρώτα πως ο Τόμας κάθε άλλο παρά παράδοξος ήταν και έπειτα πως δεν είχε άμεση σχέση με το ρομαντισμό. Από εκεί και πέρα έμελλε να κατακτήσει τους συμπατριώτες του σαν ποιητής, πεζογράφος, ομιλητής, θεατρικός συγγραφέας κι ανθρώπινη φιγούρα. Παρ' όλες τις επιτυχίες του, πέρασε τη ζωή του μέσα στη φτώχεια. Το 1953 και ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη γοητεύοντας τους ακροατές του με αξεπέραστες αναγνώσεις των ποιημάτων του, πέθανε από αλκοολισμό σε ηλικία 39 ετών.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο διάσημος τραγουδοποιός Bob Dylan, άλλαξε το όνομα του προς τιμήν του ποιητή, καθώς το πραγματικό του όνομα ήταν Robert Allen Zimmerman!


“Κι Ο Θάνατος Δεν Θα ‘Χει Εξουσία“.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουν
Όταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα ‘χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάρι
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν και θαλασσόπνιχτοι, θ’ αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κάτω απ’ τις δίνες της θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα βρουν
Σε μεγκένη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουν
Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει
Και μονόκερα στοιχεία θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουν
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Ας πάψουν πιά να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύμματα να σκάζουν άγρια
Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πιά
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτες
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθεί
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

"Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι"

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.



ΥΓ: Καλό μήνα και καλή Χριστουγεννιάτικη παραίσθηση...
Και να θυμάστε... Το καλύτερο δώρο (αναφέρομαι στα υλικά, γιατί τα αισθήματα και η αγάπη είναι εκτός συναγωνισμού!) είναι ένα καλό βιβλίο ή ένα καλό μουσικό cd... Προτιμήστε τα...