Σήμερα το πρωί στις 7,30 ξεκίνησα να πάω στη σχολή...
Θα αναρωτιέστε βέβαια τι σχέση έχει αυτό, με τον τίτλο, που παραπέμπει στο γνωστό άσμα του Ζαμπέτα!
Μέσα στο λεωφορείο λοιπόν, στοιβαγμένοι μαθητές και μαθήτριες!
Λυκειόπαιδα κυρίως!
Με ένα χαμόγελο χαράς στα χείλη, παρά την κούραση από τα συνεχόμενα ξενύχτια λόγω διαβάσματος και από τα πρωινά ξυπνήματα...
Οι κόποι τους, σκέφτονται, θα ανταμειφθούν με την εισαγωγή σε μια καλή πανεπιστημιακή σχολή...
Ένα χαμόγελο όμως, που επισκιάζεται από μια αίσθηση φόβου και αβεβαιότητας για το μέλλον!
Αλήθεια τι μέλλον περιμένει αυτά τα παιδιά?
Τα ρώτησε κανείς αν θέλουν και αν αντέχουν αυτό το μαρτύριο των πανελλήνιων εξετάσεων??
Τα ρώτησε κανείς αν θέλουν ένα σχολείο που έχει βασικό κριτήριο τους βαθμούς -και άρα μετατρέπει τα παιδιά σε βαθμοθήρες σε ένα άτυπο κυνήγι που οδηγεί στο πουθενά- και όχι την πραγματική γνώση? Τη γνώση της αλήθειας??
Άραγε θα ζητήσει ποτέ κανείς συγνώμη σε όλα αυτά τα παιδιά, που παλεύουν για μια θέση στο μέλλον, που ορίζουν άλλοι γι' αυτά?
Παιδιά, είναι στο χέρι σας να πείτε:
"Όχι σε όλους, που κουρέλια κάνουν τα όνειρα μου..."
8 σχόλια:
Κανεις δε μας ρωτησε. Ουτε συγγνωμη θα μας ζητησουν.
" Οχι σε ολους που κουρελια κανουν τα ονειρα μου!!!"
Φυσικά και δεν θα τους ζητήσει κανείς συγγνώμη (άντε να κουνηθεί το "κίνημα των blogers" και να οργανώσει Ἡμέρα συγγνώμης"). Το θέμα είναι τί κάνουν τα παιδιά αυτά, πρώτα, και τί κάνουμε εμείς οι κομμουνιστές να τα ξεκουνήσουμε (ε, κάτι κάνουμε, να λέμε και του στραβού το δίκιο, έτσι;παίζει και η καμπάνια τώρα, αρχίζουν οι κινητοποιήσεις, φτιάχνουν σιγά σιγά τα συντονιστικά τους οι μαθητές...κάτι γίνεται πάλι).
Κάτι αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, αλλά για να φανεί καλά θέλει πολύ δουλειά ακόμα! Το βασικό μείον όμως της όλης υπόθεσης, είναι ότι οι οικογένειες, κατά κύριο λόγο δεν αντιδρούν, αλλά σπρώχνουν τα παιδιά τους σ'αυτό το Γολγοθά!!
Πες τα χρυσόστομε!Κανείς δε μας ρώτησε!Γι' αυτό αν δεις ποτέ να πηγαίνει στο σχολείο με τη μουρη κάτω ξυνισμένη και να λέει όλο βαριέμαι να ξέρεις πως θα είμαι εγώ!Χαχα!Γιατί είμαι στην τελευταία τάξη και δεν ξέρω τι να ακολουθήσω μετά, με αυτό το άθλιο σύστημα που έχουμε!Την κουλησπέρα μου!
Τι να ακολουθήσεις εε?? Να ακολουθήσεις αυτό που λέει η καρδιά σου! Τότε, ότι κι αν είναι αυτό, θα είσαι ευτυχισμένη και ήσυχη με τη συνείδηση σου!
Όσο για τη ξυνισμένη μούρη δε λέει! Ψηλά το κεφάλι και με χαμόγελο! Χαμογέλα, τους κάνεις να ανησυχούν!!
Το να μπορέσεις σήμερα κάτω απο αυτές τις συνθήκες να σπουδάσεις αυτό που ονειρεύεσαι θέλει μεγάλα ....
Το να μπορέσεις να αντισταθείς σε αυτά που σου σερβίρουν ακόμα μεγαλύτερα...
Το να μπορείς ακόμα όμως να χαμογελάς δείχνει το μεγαλείο σου , έτσι έκανε και ο Τσε μέχρι και τη στιγμή που έπεσε κάτω νεκρός.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Χτες, πάντως, έπαιξαν πολλές εκδρομές (ξέρετε, αυτό που ξαμολάνε τα πιτσιρίκια σε παρκάκια και μετά τα ψάχνουν στις καφετέριες..!!)
ΧΑΛΙΑ ΛΕΜΕ.
Δεν θέλω ούτε να θυμάμαι τα μαθητικά μου χρόνια. Να σπουδάσεις αυτό που θες και να ακολουθήσεις αυτό που θες;
Ωραίο!! Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;!
Ε καλά ρε παιδί μου, είναι μαρτύριο αυτό που συμβαίνει αλλά πιστέψτε με, θα περάσουν τα χρόνια και όλοι θα το νοσταλγούν..διότι υπάρχουν πολύ χειρότερα μαρτύρια εκεί έξω!Υπομονή παιδιά και θα περάσει!
Δημοσίευση σχολίου