Όταν κάποιος γράφει στίχους και ψάχνεται για αυτό το θέμα μπορεί να γράψει εδώ κάποιους στίχους του και να κάνουμε κουβέντα με βάση αυτούς... Και όσοι γράφουν σε πιο ελεύθερο στυλ, δηλαδή, ποίηση μπορούν επίσης να γράψουν κάτι εδώ... Με μεγάλη χαρά θα το διαβάσουμε και θα βρούμε πάτημα για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων...
6 σχόλια:
ΣΤΟΥ ΧΑΟΥΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΧΑΜΕΝΟΙ..
Στο έλεος του χάους είμαστε πάλι
με χρήμα και με πράγματα υλικά
γεμίζουμε τις τρύπιες συνειδήσεις
και πάντα η ελαφρότητα νικά.
Μην ψάχνεις, δεν υπάρχει ένας δρόμος.
Το δύσκολο θα είναι να τον βρεις.
Εσύ να είσαι μόνος, καινοτόμος
και μέσα στην αυτάρκεια να ζεις.
Κενότητα γεμίζει τις ματιές μας
κι ο έρωτας πια είναι της στιγμής,
ξεθώριασε στους κρύους υπονόμους,
τον έπνιξαν απόβλητα βροχής.
Η πλήρης ισοπέδωση των πάντων...!
Το όνειρο που έχει εξατμιστεί.
Σε ξύλινες σανίδες άδειων πάγκων
απλώθηκε μια μόνιμη σιγή.
Μην κλαψεις πια για όσα έχεις χάσει.
Σ' αλλοτινούς καιρούς, θυμίσου, τα 'χες ψάξει..
Βαρέθηκες, το ξέρω, να ρωτάς
πώς γύρισαν όλα όσα είχες κάψει.
Κουράστηκες, το ξέρω, να παλεύεις,
να νιώθεις πως στο τίποτα γυρεύεις
ουσία για τα "πιστεύω" που κρατάς,
ονείρων που όσο ζεις αναμοχλεύεις...
Μπράβο Μαράκι! Πολύ καλό... ελπίζω αυτό να είναι μόνο η αρχή!!
Όταν έρχεται η μορφή σου...
Τι να σου πω...
Μέσα στα χρώματα στερεύουν πια οι λέξεις...
Κι εσύ μακριά!
Και μες στο γκρίζο θα 'ρθεις πάλι να τις πλέξεις.
Δε με κοιτάς...
Κι όμως συνέχεια συναντάω τη ματιά σου.
Δε μ' ακουμπάς...
Κι όμως ακόμα αναπνέω τ' άρωμά σου.
Μες στον καπνό
καίγεται πάλι στο τσιγάρο μου η μορφή σου
και σαν βροχή
πέφτει στ' αυτιά μου η αέρινη φωνή σου.
Τι να μου πεις...
Ένας χειμώνας που ποτέ του δεν τελειώνει.
Μια φυλακή.
Ένα αδέσποτο που σκέπασε το χιόνι.
Αυτά είναι... Όταν έρχεται η μορφή σου... Αγαπημένο τραγούδι... Οι στίχοι σου είναι βέβαια πολύ ωραίοι και δεν ξέρω αν η μουσική που έβαλα ανταποκρίνεται πλήρως, αλλά τέλος πάντων... Ελπίζω να έχουμε και συνέχεια!!
Να 'σαι καλα! Δεν ξέρω τι λες εσύ, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που άκουσα... ;)
Δίνη
αδιάκοπος στρόβιλος μιας μαύρης πτώσης προμηνύει καταιγίδα
τραγούδι χαρμόσυνο ντυμένο με απόγνωση χτυπάει την πόρτα της καθόδου, ανοίγει
εντωμεταξύ το πνεύμα ακολουθεί αν και τα όνειρα δένονται στη γη με σιδερένιες ρίζες και αντισεισμικά θεμέλια
και βρέχει ελπίδα και προσκρούει στην ομπρέλα που στεγάζει ένα κουρελιασμένο είναι
μιας εγωιστικής φύσης που αρέσκεται να χρησιμοποιεί βερμπαλισμούς ως επιδέσμους
και να γράφει για όσα, αν τα έλεγε, θα αυτοχλευαζόταν.
Στέγαστρο βρίσκει και αγκιστρώνεται, το λένε ομαλότητα, νορμάλ
Έξω βρέχει κι αυτός προστατεύεται από ότι θα ήταν ασύμβατο με τις συμβάσεις και νιώθει καλά που αντιμετωπίζεται κανονικά όταν ξεχνά πώς υπάρχει…
Ο χρόνος κρατάει γλαδιόλες και φρέζες και περπατάει στο βόθρο,
Αφήνει πατημασιές και ανάμικτη οσμή, σταματάει ή αρχίζει τη βροχή
Απαγορεύει την παγίωση της ευτυχίας ή της θλίψης
Έχοντας μωρά του τις ψευδαισθήσεις
Του μιλάει χωρίς να ακούει τις επικλήσεις του…
Δημοσίευση σχολίου