Διαβάστε το πολύ όμορφο ποίημα της Μαρίας Κλινάκη, "Να είσαι εδώ"!
Γράψτε και τη γνώμη σας...
6 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Είσαι εδώ σε βλέπω, σε αισθάνομαι. Σε ψάχνω. Ψάχνω το χέρι σου να πιαστώ πάντα όταν χάνομαι. Κάτι υπάρχει απ’τη μαγεία αυτή του έρωτα. Κάτι να μου θυμίζει πως ακόμα υπάρχω. Αξίζει η ζωή. Αξίζει. Που μ’αγαπάς και μόνο, αξίζει. Ό,τι μου θυμίζει αξίζει ένα γλυκό βλέμμα σου μονάχα. Μόνο αυτό.Αυτό που καθρεφτίζει. Δεν υπάρχει πια το χάος μου, εξαφανίστηκε. Έτσι, ξαφνικά. Το σκοτάδι εξατμίστηκε. Ξεθώριασε. Ο κόσμος φωτίστηκε με φως δυνατό και κατάλευκο. Το φως στη ζωή μου, το γεμάτο αγάπη βλέμμα σου. Ένα «ευχαριστώ», τίποτ’ άλλο αυτό μόνο. Να είσαι εδώ. Και λένε πως ο νους γεννά... Κάνουν λάθος! Πες τους πως κάνουν λάθος. Η ψυχή γεννά. Τα πιο όμορφα πράγματα. Η ψυχή γεννά…
Ποίημα!! Ερωτικό, κοινωνικό, υπαρξιακό, αυτοκριτικό, φιλοσοφικό!! Όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν περιγράφονται... Τα πολλά λόγια είναι φτώχια... Συνέχισε να πυροβολείς το site, με τις όμορφες ιδέες σου...
Βαρέθηκα να στήνομαι στον τοίχο «οικειοθελώς» βαρέθηκα να γίνομαι ο θύτης και το θύμα βαρέθηκα να είμαι στην αδράνεια και σαφώς βαρέθηκα τον κόσμο που μου φτιάξαν κι είναι κρίμα
Σιχάθηκα να βλέπω ο ξεπούλημα παντού σιχάθηκα να είμαι ένα πιόνι της σκακιέρας τρελάθηκα να αισθάνομαι τον έλεγχο του νου που μας προσφέρουν κάθε στιγμή της κάθε μέρας
Σαν ένα δέμα που δεν έχει προορισμό απλά περνάει απ’ του καθενός το χέρι ποτέ δεν ξέρεις αν θα έχει γυρισμό έτσι είναι η ζωή μας σα δίκοπο μαχαίρι
Φωνές βουβές, χαμός, υπνωτισμός... το χάος, η απόγνωση, η ξεφτίλα... καμία αλλαγή, χάλια καιρός, φυσάει από παντού και πέφτουνε τα φύλλα...
6 σχόλια:
Είσαι εδώ
σε βλέπω, σε αισθάνομαι.
Σε ψάχνω.
Ψάχνω το χέρι σου να πιαστώ
πάντα όταν χάνομαι.
Κάτι υπάρχει
απ’τη μαγεία αυτή του έρωτα.
Κάτι να μου θυμίζει
πως ακόμα υπάρχω.
Αξίζει η ζωή.
Αξίζει.
Που μ’αγαπάς και μόνο,
αξίζει.
Ό,τι μου θυμίζει
αξίζει ένα γλυκό βλέμμα σου μονάχα.
Μόνο αυτό.Αυτό που καθρεφτίζει.
Δεν υπάρχει πια το χάος μου,
εξαφανίστηκε.
Έτσι, ξαφνικά.
Το σκοτάδι εξατμίστηκε.
Ξεθώριασε.
Ο κόσμος φωτίστηκε
με φως δυνατό και κατάλευκο.
Το φως στη ζωή μου,
το γεμάτο αγάπη βλέμμα σου.
Ένα «ευχαριστώ», τίποτ’ άλλο
αυτό μόνο.
Να είσαι εδώ.
Και λένε πως ο νους γεννά...
Κάνουν λάθος!
Πες τους πως κάνουν λάθος.
Η ψυχή γεννά.
Τα πιο όμορφα πράγματα.
Η ψυχή γεννά…
Ποίημα!! Ερωτικό, κοινωνικό, υπαρξιακό, αυτοκριτικό, φιλοσοφικό!! Όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν περιγράφονται... Τα πολλά λόγια είναι φτώχια... Συνέχισε να πυροβολείς το site, με τις όμορφες ιδέες σου...
Apla teleio....Anna
Βαρέθηκα να στήνομαι στον τοίχο «οικειοθελώς»
βαρέθηκα να γίνομαι ο θύτης και το θύμα
βαρέθηκα να είμαι στην αδράνεια και σαφώς
βαρέθηκα τον κόσμο που μου φτιάξαν κι είναι κρίμα
Σιχάθηκα να βλέπω ο ξεπούλημα παντού
σιχάθηκα να είμαι ένα πιόνι της σκακιέρας
τρελάθηκα να αισθάνομαι τον έλεγχο του νου
που μας προσφέρουν κάθε στιγμή της κάθε μέρας
Σαν ένα δέμα που δεν έχει προορισμό
απλά περνάει απ’ του καθενός το χέρι
ποτέ δεν ξέρεις αν θα έχει γυρισμό
έτσι είναι η ζωή μας σα δίκοπο μαχαίρι
Φωνές βουβές, χαμός, υπνωτισμός...
το χάος, η απόγνωση, η ξεφτίλα...
καμία αλλαγή, χάλια καιρός,
φυσάει από παντού και πέφτουνε τα φύλλα...
Πολύ ωραίο κι αυτό το ποίημα... Κοινωνικού χαρακτήρα... Με βαθύ νόημα!
Είναι τόσο φρέσκο, λες και γράφτηκε χθες! Μαγικό.
Δημοσίευση σχολίου