Κάθε άνθρωπος λυπάται όταν σκοτώνονται νέοι συνάνθρωποι του, ακόμα κι αν αυτοί ήταν αστυνομικοί! Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι με ποια λογική τα ΜΜΕ (και ιδίως τα τηλεοπτικά κανάλια διά μέσου των "δελτίων" τους) αναδεικνύουν σε τεράστιο βαθμό το θάνατο των αστυνομικών, την ώρα που σιωπούν αισχρά στο θάνατο (για παράδειγμα) ενός οικοδόμου στην οικοδομή. Με ποιο κριτήριο αγαπητοί δημοσιοκάφροι διαχωρίζετε τους θανάτους? Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ! Και βεβαίως η περίπτωση του οικοδόμου είναι χειρότερη, διότι δε σκοτώνεται εξαιτίας της επιλογής της δουλειάς του αυτής καθεαυτής, αλλά λόγω έλλειψης των μέτρων ασφαλείας (με ευθύνη του εκάστοτε εργολάβου)! Αντιθέτως, όταν κάποιος θέλει να γίνει αστυνομικός, ξέρει από πριν, ότι η ζωή του θα κινδυνεύει καθημερινά, αφού έχει να κάνει με εγκληματίες κτλ... Προς τι λοιπόν αυτός ο ηλίθιος αν όχι αισχρός διαχωρισμός?
ΥΓ: Όπως είπα και στην αρχή, μόνο λύπη αισθάνομαι όταν σκοτώνονται νέοι άνθρωποι, είτε είναι αστυνομικοί είτε οικοδόμοι είτε άνεργοι είτε οτιδήποτε... Αλλά μη μας δουλεύουν κιόλας και νομίζουν ότι τρώμε το παραμύθι τους!
ΥΓ: Όπως είπα και στην αρχή, μόνο λύπη αισθάνομαι όταν σκοτώνονται νέοι άνθρωποι, είτε είναι αστυνομικοί είτε οικοδόμοι είτε άνεργοι είτε οτιδήποτε... Αλλά μη μας δουλεύουν κιόλας και νομίζουν ότι τρώμε το παραμύθι τους!